Een wijk in Roermond
De afgelopen week had ik het weer eens na een lange tijd. Ik ben vaak onderweg en vorige week hadden we met het team van de zaak een vrijwilligersevenement in Brabant. Heerlijk om te doen en altijd leuk om andere mensen te leren kennen die actief zijn als vrijwilliger. Iets wat ik zelf ook graag doe.
Het gesprek kwam al snel los en dan is er natuurlijk altijd de vraag, waar kom je vandaan en als je dan zegt Roermond dan kennen mensen de stad wel, soms vertellen ze door en dan komt er vaak het verhaal dat ze een relatie hebben gehad in Roermond en er soms wel gewoond. En dan komt heel vaak, ook zoals nu, de opmerking; zal maar niet zeggen in welke wijk dat was. Mijn standaard reactie is dan altijd dat iedere wijk in Roermond bijzonder is en dan komt er meestal schoorvoetend achteraan, ja dat was op de Donderberg. Je merkt dat mensen van buiten de stad moeite hebben zich te verbinden met de wijk. Nou los ik dat meestal makkelijk op door te zeggen dat ik er 24 jaar gewoond heb en daar trots op ben en dan gaat het gesprek meestal los. Mensen horen vaak veel zaken van buitenaf maar hebben dit zelf niet ervaren tijdens hun verblijf op de Donderberg, ze vinden het allemaal een wijk waar men nog om elkaar geeft en de samenhang enorm is. Maar het blijft lastig omdat meten de eerste keer te zeggen.
Voor mijzelf is het gemakkelijk, ik heb er 24 jaar gewoond en kijk er met heel veel plezier op terug. Opgegroeid in de tijdsgeest van het bekende boek van Petra Stienen, “ Terug naar de Donderberg”. Het verhaal is heel herkenbaar maar wat velen niet zien is dat veel nog hetzelfde is de dag van vandaag, saamhorigheid en een dynamische wijk.
De wijk van Pastoor de Wit, Kapelaan Schmitz en Pastoor Hein Pasing, Ik ben enige jaren misdienaar geweest en heb samen met Bisschop Gijsen de Kerkklokken gezegend, die er nog steeds hangen. Buitenlandse klasgenoten was heel normaal en wat waren we jaloers op het feit dat ze al een extra taal konden spreken. In die tijd was dat heel bijzonder. Het was een wijk die nooit bezocht werd door welke wethouder of burgemeester dan ook, het liefste bleef men in de beveiligde bunker aan de Markt. Daarnaast werd er hard gewerkt door de mensen van de Kemp en Het Veld om het woord “batje” te linken met de Donderberg. Iets wat in al die jaren niet is gelukt en terecht. We hadden een actieve wijkraad en het jeugdhonk de Bliksem. De wijkraad is er nog steeds en timmert nog steeds aan de weg.
Ons gezin woonde aan de Donderbergweg, tegenover de Nedam garage en als autoliefhebber is het natuurlijk leuk om naar de nieuwe auto’s te kijken. We hebben veel meegemaakt. De IRA-aanslagen zorgden voor behoorlijk veel spanning in de wijk vanwege de grote aanwezigheid van Engelse Militairen. Als kind heeft me dat gevormd, tijdens de vele reizen over de wereld heb ik regelmatig te maken gehad met een terroristische dreiging maar in mijn puberjaren heb ik mezelf heel hard voorgenomen om nooit te bezwijken voor terroristen. Men zou nooit de mooie Donderberg van mij kunnen afpakken. Het was geen gemakkelijke tijd want de wijk was min of meer afgegrendeld en de Engelse militairen konden pas in hun auto stappen nadat ze hadden gecontroleerd of er geen bom onder zat. De Militairen woonden op de Donderberg omdat ze werkten op de RAF basis in Brüggen. Gewone militairen in de Planetenbuurt en het hoger personeel verdeeld over de wijk. V eel zijn in Roermond gebleven na hun pensionering. In die tijd was het heel normaal dat op maandagavond de straaljagers terugkwamen naar de basis, ons huis lag precies in de aanvliegroute en niemand klaagde over de overlast, hoorde er gewoon bij en ja, ik heb al jaren weinig last van harde geluiden.
Bewust heb ik de aardbeving van 1992 meegemaakt. Dat was een totaal nieuwe ervaring. Roermond had wel vaker lichte aardbevingen maar die zondagnacht was een forse. De schade aan ons huis viel mee, lag natuurlijk te midden van alle boeken die boven mij op de boekenplanken stonden maar alles was okay. De schade op de Donderberg viel mee, andere delen van de stad waren zwaarder getroffen. Alhoewel ik wel heb begrepen dat de hoge flats in de Componisten – en Vliegenierbeurt een behoorlijke uitslag hadden en op de 12e verdieping er aquariums rondvlogen.
In 1997 ben ik vertrokken van de Donderberg, tot 2008 er nog vaak geweest omdat mijn ouders er woonden en natuurlijk na mijn terugkeer in 2010 naar Roermond er nog regelmatig te vinden. Voor mij is de wijk niet veranderd. Natuurlijk, het winkelcentrum is opgeknapt. Heb 5 jaar lang in het EDAH filiaal vakantie- en avondwerk gedaan en daar een geweldige basis voor mijn beroeps carrière gelegd. Hard werken met een geweldig team en veel geleerd over de wijk maar vooral veen bewoners leren kennen tijdens hun bezoeken aan de winkel.
Ik heb het voorrecht dat ik een mooie baan heb gekregen. Vragen over de Donderberg zijn echt niet iets van de laatste jaren, de wijk stond altijd al in de schijnwerpers. Maar trots zijn in plaats van je ervoor schamen is de beste aanpak. Ik ben ook oprecht trots omdat een zo diverse samenleving je enorm veel leert en kansen geeft in je latere leven. Dat wil ik zo graag overbrengen aan de jongeren van nu.
Jongeren van nu waarvoor ik recent enorm veel respect heb gekregen. Na de verschrikkelijke recente brand organiseerden zij een herdenking en mobiliseerden heel veel jongeren. Respect voor dit initiatief dat geweldig ondersteund is door onze Burgemeester. Daarmee schudde men het stigma van de wijk in één keer van zich af. Het is normaal dat jongeren zich verenigen op de Donderberg om doelen te bereiken. Vroeger vochten we om speeltuinen, voetbalvelden en verkeersveilige wegen.
Jammer dat hierna niet doorgepakt wordt. Jongeren zijn de toekomst en houden de stad levend. Hun zorgen zijn heel anders dan de mijne toentertijd. De wereld wordt bedreigd en er is geen enkele kans op woonruimte waardoor ze gedwongen worden om thuis te blijven wonen. Dat interesseert de coalitie helemaal niet. Zij worden geleid door mensen die net zo oud zijn als de voormalige en huidige President van de USA. Zelfs hun uitspraken en manier van omgaan met jongeren heeft angstvallige parallellen met de heren Biden en Trump. Geen inlevingsvermogen meer.
Niet alleen de jongeren op de Donderberg, maar overal in de stad snakken de begin twintigers naar een eigen woonruimte. En laten we alstublieft niet zeggen dat de woningen worden ingenomen door anderen. Alle nieuwe wijken in Roermond worden voorzien van dure koopwoningen waar een jongere absoluut geen kans maakt. Als het aan de leiders ligt verrijzen er veel grote gebouwen aan de horizon in Roermond. Daar waar we zo’n 15 jaar geleden drie flats sloopten in de Componistenbuurt omdat niemand er meer wilde wonen, draait het hele verhaal 180 graden. De Roermondse skyline moet steden als Amsterdam en Rotterdam inhalen en in de stad zal nergens meer licht zijn door de schaduw van alle nieuwe hoogbouw. En waarschijnlijk herhaalt de geschiedenis zich over 50 jaar als iedereen er klaar mee is.
Er zijn veel plannen gelanceerd en geld geparkeerd maar voordat dat los gaat zijn we zeker zo’n 5 jaar verder. We hebben nu actie nodig. Als het aan de SPR ligt gaat de grond de schop in en daarom voel ik mijn er thuis.
Michel Schellekens SPR